Het staatsschulddilemma (2023)

De Amerikaanse staatsschuld doet opnieuw alarmbellen rinkelen. De enorme uitgaven als reactie op de COVID-19-pandemie hebben het begrotingstekort naar een niveau gebracht dat we sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer hebben gezien. Deze expansie volgt op jaren van stijgende schulden – in totaal bijna 17 biljoen dollar in 2019 – die nu nog moeilijker te verminderen zullen zijn. Het verhogen van het schuldenplafond, de wettelijke limiet op staatsleningen, is een eeuwige strijd geworden in het Congres.

Belangrijke begrotingswetgeving ondertekend door president Donald Trump, samen met de aanhoudende groei van de rechten en hogere rentetarieven, zorgden ervoor dat de schuld tegen 2029 bijna zou verdubbelen, waardoor de omvang van de gehele Amerikaanse economie dicht bij zou komen. Door de uitgaven die verband houden met de pandemie wordt nu verwacht dat de schuld tegen het midden van de eeuw twee keer zo groot zal zijn als de economie. President Joe Biden heeft beloofd biljoenen dollars meer uit te geven in een poging de postpandemische economie opnieuw vorm te geven. Dat zou het land aan een aantal gevaren kunnen blootstellen, zeggen sommige economen, en om dit terug te dringen zullen politiek moeilijke beslissingen nodig zijn om de uitgaven voor rechten te beteugelen, de belastingen te verhogen, of beide. Andere experts zeggen dat de Verenigde Staten het zich veilig kunnen veroorloven om meer te lenen, omdat ze relatief weinig rente betalen vanwege hun unieke positie in de wereldeconomie.

Hoe zijn de schulden gekomen waar ze nu zijn?

De Verenigde Staten hebben sinds de oprichting van het land bijna elk jaar jaarlijks tekorten geleden – waarbij ze meer uitgeven dan de Schatkist binnenhaalt. De periode sinds de Tweede Wereldoorlog, waarin de Verenigde Staten naar voren kwamen als mondiale supermacht, is een goed uitgangspunt om de moderne schuldenniveaus te onderzoeken. De defensie-uitgaven tijdens de oorlog leidden tot ongekende leningen, waarbij de schuld omhoogschoot tot meer dan 100 procent van het bruto binnenlands product (bbp) in 1946. (Het tekort is een jaarlijkse maatstaf, terwijl schulden verwijzen naar het cumulatieve bedrag dat de overheid verschuldigd is. zowel tekorten als schulden als percentage van het bbp is een standaardmanier om de uitgaven in de loop van de tijd te vergelijken, aangezien deze zich automatisch aanpassen aan inflatie, bevolkingsgroei en veranderingen in het inkomen per hoofd van de bevolking.)

In de daaropvolgende dertig jaar verminderde de aanhoudende economische groei geleidelijk de schulden als percentage van de economie, ondanks oorlogen in Korea en Vietnam en de oprichting van Medicare en Medicaid. Over het geheel genomen bereikte de schuld als percentage van het BBP in 1974 een dieptepunt, namelijk 24 procent.

Vanaf de jaren tachtig luidden de stijgende defensie-uitgaven en ingrijpende belastingverlagingen een nieuwe periode van stijgende schulden in. In de jaren negentig verminderde een combinatie van belastingverhogingen, bezuinigingen op defensie en een economische bloei de schuld als percentage van het bbp en vanaf 1998 zorgde dit voor vier opeenvolgende jaren van begrotingsoverschotten – de eerste keer in veertig jaar.

De tekorten keerden terug onder president George W. Bush, die toezicht hield op een periode van belastingverlagingen, oorlogsuitgaven in Afghanistan en Irak, en grote nieuwe rechten, zoals Medicare Part D. De jaarlijkse tekorten bereikten recordniveaus – meer dan $ 1 biljoen – onder president Barack Obama , die als reactie op de Grote Recessie het reddingsprogramma voor de banken van de regering-Bush voortzette en honderden miljarden dollars aan begrotingsstimulansen verstrekte.

Welke invloed heeft de COVID-19-pandemie op de schulden?

Als reactie op de pandemie heeft de federale regering dat gedaanbiljoenen dollars uitgegevenom de economie te stimuleren, onder meer door stimuleringscontroles voor burgers en hulp aan bedrijven en staats- en lokale overheden. Volgens het Congressional Budget Office (CBO) hebben deze maatregelen het federale tekort doen toenemen tot 3,1 biljoen dollar in 2020, ongeveer 15 procent van het bbp en het hoogste niveau sinds de Tweede Wereldoorlog. Zelfs vóór de pandemie voorspelde de CBO dat de jaarlijkse tekorten in 2020 de grens van $1 biljoen zouden overschrijden en voor onbepaalde tijd boven dat niveau zouden blijven.

De schulden van het publiek – de maatstaf voor hoeveel de overheid aan externe investeerders verschuldigd is – bedroegen in 2019 16,9 biljoen dollar. Dat was meer dan het dubbele van het bedrag in 2007, een stijging van 35 procent naar bijna 80 procent van het bbp. (Als we de intragouvernementele schulden meerekenen, oftewel de schulden die de ene Amerikaanse overheidsinstantie aan de andere heeft, bedroeg het totaal in 2019 ruim 22,9 biljoen dollar, ruim 120 procent van het bbp.) Voordat rekening werd gehouden met de uitgaven ter bestrijding van COVID-19, werd de Amerikaanse staatsschuld op bijna 22,9 biljoen dollar geschat. de komende tien jaar verdubbelen tot ruim 29 biljoen dollar. Nu gaat het om ongeveer 22 biljoen dollar, en naar verwachting zal de omvang van de economie in 2051 verdubbelen.

Hoe ziet de rest van de begroting eruit?

Afgezien van de nooduitgaven gaat het grootste deel van de federale begroting naar programma's voor sociale zekerheid, Medicare en Medicaid. In tegenstelling tot discretionaire uitgaven, die het Congres elk jaar moet goedkeuren via het kredietproces, zijn rechten verplichte uitgaven, die automatisch plaatsvinden tenzij het Congres de onderliggende wetgeving wijzigt. In 2019 ging slechts 30 procent van de federale uitgaven naar discretionaire programma’s, terwijl defensie-uitgaven ongeveer de helft daarvan voor hun rekening namen.

Wat zijn de voornaamste oorzaken van toekomstige schulden?

De belangrijkste drijfveren zijn nog steeds verplichte uitgavenprogramma’s, namelijk de sociale zekerheid – het grootste Amerikaanse overheidsprogramma – Medicare en Medicaid. Hun kosten, die momenteel bijna de helft van alle federale uitgaven uitmaken, zullen naar verwachting als percentage van het bbp stijgen als gevolg van de vergrijzing van de Amerikaanse bevolking en de daaruit voortvloeiende stijgende zorgkosten. Toch zullen de overeenkomstige belastinginkomsten naar verwachting stagneren.

Ondertussen zullen de rentebetalingen op de schulden, die nu bijna 10 procent van de begroting uitmaken, naar verwachting stijgen, terwijl de discretionaire uitgaven, waaronder programma's als defensie en transport, naar verwachting zullen krimpen als percentage van de begroting.

President Trump heeft verschillende wetten ondertekend die gevolgen hebben voor de schuldenlast. De belangrijkste hiervan is deWet op belastingverlagingen en banen. Het werd in december 2017 bij wet ondertekend en is de meest omvattende belastinghervormingswetgeving in dertig jaar. Trump en enkele Republikeinse wetgevers zeiden dat de belastingverlagingen van het wetsvoorstel de economische groei voldoende zouden stimuleren om de overheidsinkomsten te verhogen en de begroting in evenwicht te brengen, maar veel economen stonden sceptisch tegenover deze bewering.

Het CBO zegt dat de wet het jaarlijkse bbp de komende tien jaar met bijna 1 procent zal verhogen, maar ook de jaarlijkse begrotingstekorten zal vergroten en in dezelfde periode nog eens ongeveer 1,8 biljoen dollar aan de schuld zal toevoegen. Bovendien zullen veel van de voorzieningen in 2025 aflopen, maar als ze worden verlengd, zou de schuld verder toenemen.

De uitgavenovereenkomsten die in 2018 en 2019 zijn gesloten, zullen naar verwachting ook het tekort vergroten. De leiders van het Congres kwamen in juli 2019 een begrotingsovereenkomst voor twee jaar overeenDe uitgaven zijn met 320 miljard dollar verhoogd, waardoor het tekort sneller toenam dan het geval zou zijn geweest onder de status quo.

Hoe verhoudt de Amerikaanse schuld zich tot die van andere landen?

De schuldquote van de Verenigde Staten behoort tot de hoogste in de ontwikkelde wereld. Onder andere grote geïndustrialiseerde landen zijn de Verenigde Staten dat welalleen achter Japan.

De pandemie heeft de kredietverlening over de hele wereld sterk doen toenemen,aldus het Internationale Monetaire Fonds. Onder de geavanceerde economieën is de schuld als percentage van het bbp gestegen van ongeveer 75 procent naar bijna 95 procent, gedreven door een stijging met dubbele cijfers van de schulden van de Verenigde Staten, Canada, Frankrijk, Italië, Japan, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. VK).

De Verenigde Staten zijn lange tijd de grootste economie ter wereld geweest en hebben geen enkele staat van wanbetaling van hun schulden gekend. Bovendien is het sinds de jaren veertig de's werelds reservevalutaland. Als gevolg hiervan wordt de Amerikaanse dollar beschouwd als de meest wenselijke valuta ter wereld.

De grote vraag naar de dollar heeft de Verenigde Staten geholpen zijn schulden te financieren, omdat veel beleggers een premie zetten op het aanhouden van in dollar luidende activa met een laag risico, zoals Amerikaanse staatsobligaties, bankbiljetten en obligaties. (Deze staatsobligaties zijn de belangrijkste financiële instrumenten die de Amerikaanse overheid uitgeeft om haar uitgaven te financieren.) De gestage vraag van buitenlandse crediteuren – grotendeels centrale banken die hun dollarreserves aanvullen, in plaats van marktinvesteerders – is een factor die de Verenigde Staten heeft geholpen leningen te verstrekken. geld tegen een relatief lage rente. Dit plaatst de Verenigde Staten in een veiligere positie voor een begrotingsstrijd tegen COVID-19 vergeleken met andere landen.

Wie heeft de schuld?

Het grootste deel van de Amerikaanse schulden is in handen van beleggers, die staatsobligaties kopen met verschillende looptijden en rentetarieven. Dit omvat binnenlandse en buitenlandse investeerders, evenals zowel overheids- als particuliere fondsen.

Buitenlandse investeerders, vooral overheden, hebben ruim 40 procent van het totaal in handen. Veruit de twee grootste houders van staatsobligaties zijn China en Japan, die elk meer dan 1 biljoen dollar bezitten. Het grootste deel van de afgelopen tien jaar is China de grootste crediteur van de Verenigde Staten geweest. Behalve China, Japan en Groot-Brittannië houdt geen enkel ander land standruim 500 miljard dollar.

Als reactie op de pandemie heeft deFederale Reserveverhoogde de aankopen van Amerikaanse schulden dramatisch, kocht in dagen zoveel als vroeger in een maand, en de centrale bank beloofde in wezen onbeperkt obligaties op te kopen. Sinds maart 2020 is de balans van de Fed bijna verdubbeld tot 8 biljoen dollar.vernieuwende zorgenonder economen over de onafhankelijkheid van de Fed. (Onlangs werden er plannen aangekondigd om deze buitengewone steun te beëindigen.)

Hoe belangrijk is de stijgende Amerikaanse staatsschuld?

De enorme leningen als gevolg van de pandemie, samen metBiden’s grote bestedingsplannen, heeft het debat over het gevaar van de staatsschuld hernieuwd. Sommige economen vrezen dat de Verenigde Staten vast zullen komen te zitten in een ‘debt trap”, waarbij hoge schulden de groei afremmen, wat op zichzelf tot meer schulden leidt. Anderen, waaronder degenen die de zogenaamde moderne monetaire theorie onderschrijven, zeggen dat het land dat wel kanhet zich veroorloven om meer geld te printen.

Sommigen zeggen dat het aflossen van de schulden investeringen zou kunnen afleiden van vitale gebieden, zoals infrastructuur, onderwijs en de strijd tegen klimaatverandering. Er bestaat ook de vrees dat dit het mondiale leiderschap van de VS zou kunnen ondermijnen door minder dollars over te houden voor Amerikaanse militaire, diplomatieke en humanitaire operaties over de hele wereld.Andere deskundigen maken zich zorgendat grote schulden een rem kunnen vormen op de economie of een begrotingscrisis kunnen veroorzaken, met het argument dat er een omslagpunt is waarboven grote accumulaties van staatsschulden de groei beginnen te vertragen. In dit scenario zouden beleggers het vertrouwen kunnen verliezen in het vermogen van Washington om zijn begrotingsschip op orde te krijgen en niet meer bereid zouden kunnen zijn Amerikaanse leningen te financieren zonder veel hogere rentetarieven. Dit zou kunnen resulteren in nog grotere tekorten en meer leningen, of in wat ook wel een schuldenspiraal wordt genoemd. Een begrotingscrisis van deze aard zou plotselinge en economisch pijnlijke bezuinigingen of belastingverhogingen noodzakelijk kunnen maken.

Sommige economen en functionarissen van de Biden-regering hebben echter betoogd dat deze zorgen overdreven zijn en suggereren dat Washington nog tientallen jaren de tijd heeft om het probleem aan te pakken. Zij wijzen erop dat de kosten voor het financieren van de schulden in termen vanrentebetalingen als percentage van het bbp– is de afgelopen twintig jaar relatief laag geweest, maar zal in de loop van de tijd toenemen. Bovendien hebben zij betoogd dat de Verenigde Statenmoeten profiterenvan de huidige lage rente om te investeren in infrastructuur, klimaatinspanningen en het sociale vangnet.

Wat is het schuldenplafond?

Het schuldenplafond is de wettelijke limiet die het Congres heeft vastgesteld voor hoeveel het ministerie van Financiën kan lenen, inclusief om schulden af ​​te betalen die de Verenigde Staten al verschuldigd zijn. Sinds de oprichting ervan tijdens de Eerste Wereldoorlog is het schuldenplafond tientallen keren verhoogd. De afgelopen jaren is deze ooit routinematige handeling uitgegroeid tot eenspel van politiek wanbeheerDat heeft de Verenigde Staten bij verschillende gelegenheden bijna in gebreke gebracht, schrijft Roger W. Ferguson Jr. van CFR. Ferguson en andere deskundigen betogen dat het schuldenplafond volledig moet worden afgeschaft. De enige andere geavanceerde economie die er een heeft, is Denemarken, en het land heeft nooit zijn plafond bereikt.

Wat zijn de beleidsopties om de schulden aan te pakken?

Politici en beleidsexperts hebben in de loop der jaren talloze plannen naar voren gebracht om de federale begroting in evenwicht te brengen en de schulden terug te dringen. De meeste omvatten een combinatie van diepgaande bezuinigingen en belastingverhogingen om de schuldencurve te buigen.

Bezuinigen. De meest alomvattende voorstellen om de schulden te beteugelen omvatten grote bezuinigingen, vooral op het gebied van de groeiende rechtenprogramma's, die de belangrijkste aanjagers zijn van toekomstige uitgavenstijgingen. Het Simpson-Bowles-plan uit 2010, een groot tweeledig plan voor de vermindering van het begrotingstekort dat geen steun kreeg in het Congres, zou bijvoorbeeld de schulden op een neerwaarts pad hebben gebracht en de totale uitgaven hebben verlaagd, inclusief de militaire uitgaven. Het zou ook de Medicare- en Medicaid-betalingen hebben verlaagd en de sociale zekerheid op een duurzame basis hebben gebracht door een aantal uitkeringen te verlagen en de pensioenleeftijd te verhogen. Biden is echter van plan de gaten in het Amerikaanse sociale vangnet aan te pakken, waardoor de vraag naar meer langetermijnfinanciering zou kunnen toenemen.

Verhoog de omzet. De meeste begrotingshervormingsplannen zijn er ook op gericht de belastinginkomsten te verhogen, hetzij door aftrekposten en andere belastingsubsidies af te schaffen, de tarieven voor hogere verdieners te verhogen of nieuwe belastingen in te voeren, zoals een CO2-belasting. Simpson-Bowles zou meer dan 1 biljoen dollar aan nieuwe belastinginkomsten hebben opgehaald. Analisten schatten dat de belastinghervorming van 2017 de federale inkomsten in tien jaar tijd met zo'n 1,5 biljoen dollar zal verminderen. Veel economen en politici, waaronder Biden, roepen in plaats daarvan op tot hogere belastingen voor de hoge inkomensbedrijven. Sommigen hebbenvoorgesteld om rijkdom te belasten, of totale activa, naast inkomsten om meer inkomsten te genereren.

Sommige optimisten zijn van mening dat de federale overheid de schuld vele jaren in de toekomst met weinig gevolgen zou kunnen blijven uitbreiden, dankzij de diepe reservoirs van vertrouwen die de Amerikaanse economie in de ogen van investeerders heeft opgebouwd. Maar veel economen zeggen dat dit gewoon te riskant is. “De schulden doen er niet toe totdat ze dat wel doen”, zegt Maya MacGuineas, voorzitter van het tweeledige Comité voor een Verantwoorde Federale Begroting. “Door te profiteren van onze bevoorrechte positie in de wereldeconomie, kunnen we deze wellicht verliezen.”